Fırından Yeni Çıkmış Mutluluk

Bu yazıma epey klişe sayılabilecek bir sözle başlamak istiyorum:

Bu dünya iyi insanlar sayesinde ayakta duruyor.

Klişeler de kendi içinde gruplara ayrılır sevgili dost; bazıları her dönem ve durumda doğruluğunu koruduğu için klişe olarak adlandırılır mesela, yukarıda yazdığım cümlede olduğu gibi.

Bunu okumak ve yaşamak gerçekten çok ama çok farklı. Ama ikisinin de mutlu ettiği bir gerçek. Mesela okuldan arkadaşım olan Sena şu yazısında bahsetmişti birkaç sevimli olaydan. Bu tür şeyler insanın içini sıcacık yapar, dudaklarına habersizce bir tebessüm takıverir ve tüm gününü aydınlatır belki de. Pamuk şekerlerin o yumuşacık ve ağzına aldığın an dağılan muhteşem lezzeti var ya, ondan daha güzelini hissedersin kalbinde. Genelde tanımadığın yahut gerçekten tanıyamamış olduğun insanlardan geldiyse daha bir güzeldir.

Girizgâhı yaptığıma göre, kendi hikâyeme geçeyim.

Bugün karne günüydü, arkasından kovalayan varmış gibi hızlı ve zorlu geçen bir dönemin sonlarına doğru yaşadığımız muhteşem kar tatillerimizden sonra ikinci tatile başlayacak gibiydik, harikaydı. Aslında amacımız karneleri alıp arkadaşlarla bir yerlere gitmekti ama herkesin bir işi çıkınca ben ve bir arkadaşım kaldık okulda. Abartmıyorum, bir – bir buçuk saat konuşmuşuz okulda, müdürle birlikte çıktık okuldan. Bir tatile girsin de az soluklanalım dediğimiz okulun tatile girdiği gün onu en son terk edenlerden olmak da ayrı bir çelişki olsa gerek…

O saate kadar okulda kalınca midemizde de guruldamalar başladı tabii. Genelde okuldan çıkışta karnımız açsa okulun sokağındaki bakkala uğrarız ama bakkal kapalı olunca onun yanındaki börekçiye girdik biz de. Fazla bir şey kalmamıştı börekçide, üç poğaça biraz da börek var. Poğaçadan başka bir şey alamayacağımızı biliyoruz zira cebimizdeki para açlığımızla ters orantılı ama bir umut “Beş liralık böreğin miktarı ne kadar oluyor?” diye sordum oradaki amcaya. Gösterdi, “Azmış ya, doymayız ki, iki poğaça alalım biz.” dedim. Sonra parayı ödedik, para üstünü beklerken arkadaşım su da alalım dedi ve biz ayrılırken amca elimize börek tabağı da tutuşturdu. Onları yemek için oturduğumuzda gördük ki diğer poğaçayı da poşete koymuş.

Sonuç olarak; bugün biz o iki buçuk lirayla belki de hayatımızın en güzel yemeğini yedik.

Sonra “Neden bu kadar mutlusun?” diyorlar. Hala mutluluktan gözlerimi nemlendiren şeyler bulabildiğim sürece somurtmaya hakkım yok fikrimce…

O halde, gülümseyin! Size bir sır vereyim mi? Gülümseyince olduğundan daha çirkin gözükmez hiç kimse.

Selametle…